UNIVERSAL IDENTIFIER: http://hdl.handle.net/11093/3998
SUPERVISED BY: Heyvaert , Ann

UNESCO SUBJECT: 3313.14 Máquinas-Herramienta y Accesorios ; 3313.15 Diseño de Maquinas ; 6203.04 Dibujo, Grabado
DOCUMENT TYPE: doctoralThesis
ABSTRACT
"Drawing machines: the interactive and interactivity" is a doctoral thesis in the scientific area of ​​drawing that is based on the concept of intentionality of Franz Brentano (1838-1917) and seeks to answer the question: how does the formation of material of an intention and its origin when we make art?
Attentive to the objectivity of the response, we reflect on the act of drawing, which, as a formal realization, is defined, based on the action and relationships with predefined objects, as a work of art. Topic addressed in the first and second chapter.
From this, once the transitivity of the creative act has been evidenced, we seek to understand, methodologically, how the eye participates as an interface in the corporeality of art. And through the interactions, by generating results that are defined as works of art, to perceive how the interactive and the interactivity precede the formation of an intentionality. Problem addressed in the third and fourth chapters.
Thus identifying creative evolution as duration (Bergson, 1907), we advance on the notion of social design and seek conclusions that, in the form of the interactive and its inherent interactivity, allow us to revise Franz's notion of intentionality. Brentano (1838-1917) as he originally proposed. Topic dealt with in the fifth and final chapter.
To structure the development of the arguments and cross the chapters of the thesis as described above, the book Relational Aesthetics (1998) by Nicolas Bourriaud (1965) was taken as a starting point, as well as the artists mentioned in it, the phenomenology of art proposed by Maurice Merleau-Ponty (1908-1961) and the essay Art as Experience by John Dewey (1859-1952), published in 1939, interspersed with other authors and contemporary research.
In this way, it is believed that the authorial historical panorama is obtained to corroborate the initial hypothesis of doctoral work, namely:
All human creative experience is considered intentionality, including the actions of drawing. However, as they do not occur in the sense of intention, but in the proper direction for representation. In this way, an action of drawing, which is always directed towards the object, is defined as consciousness.
What we propose from this is that the genesis of the action is not in intentionality, but in the phenomenon that, being non-intentional, but interactive, results from interactivity, installing itself as intentionality. Being this, as our hypothesis, the phenomenon that we call machine.
As it seeks to avoid philosophical arguments to favor the identification of the problem in the creative processes of artists, in this context culture is analyzed as transformation and meaning, which, when presented through the works of art of different artists, concomitant with choices personal and inherent to the author's workshop research, can corroborate the hypothesis presented.
It is believed that, based on the concepts of interactive, interactivity and machine, it is possible to expand, in contemporary times, the concept of intentionality and, based on the same concept that approaches its origin, seek to dispense with consciousness as a creative formation to bring pure intuition closer to the creation processes through an aesthetic of interactivity. “Máquinas de dibujar: lo interactivo y la interactividad” es una tesis doctoral en el área científica del dibujo que se basa en el concepto de intencionalidad de Franz Brentano (1838-1917) y busca responder a la pregunta: ¿cómo se produce la formación material de una intención y su origen cuando hacemos arte?
Atentos a la objetividad de la respuesta, se reflexiona sobre el acto de dibujar, que, como realización formal, se define, a partir de la acción y las relaciones con objetos predefinidos, como obra de arte. Tema que se aborda en el primer y segundo capítulo.
A partir de esto, una vez evidenciada la transitividad del acto creativo, buscamos comprender, metodológicamente, cómo el ojo participa como interfaz en la corporeidad del arte. Y a través de las interacciones, al generar resultados que se definen como obras de arte, percibir cómo lo interactivo y la interactividad preceden a la formación de una intencionalidad. Problema que se aborda en los capítulos tercero y cuarto.
Identificada, así, la evolución creadora como duración (Bergson, 1907), avanzamos sobre la noción de diseño social y buscamos conclusiones que, en la forma de lo interactivo y su interactividad inherente, nos permite revisar la noción de intencionalidad de Franz. Brentano (1838-1917) tal como lo propuso originalmente. Tema que se trata en el quinto y último capítulo.
Para estructurar el desarrollo de los argumentos y cruzar los capítulos de la tesis como se describe anteriormente, se tomó como punto de partida el libro Estética Relacional (1998) de Nicolas Bourriaud (1965), así como los artistas mencionados en él, la fenomenología del arte propuesta por Maurice Merleau-Ponty (1908-1961) y el ensayo Arte como Experiencia de John Dewey (1859-1952), publicado en 1939, intercalados con otros autores e investigaciones contemporáneas.
De esta forma, se cree obtener el panorama histórico autoral para corroborar la hipótesis inicial de trabajo doctoral, a saber:
Toda experiencia creativa humana se considera intencionalidad, incluidas las acciones de dibujar. Sin embargo, como no se dan en el sentido de intención, sino en la dirección propia para la representación. De esta forma, una acción de dibujar, que siempre se dirige hacia el objeto, se define, como conciencia.
Lo que proponemos a partir de esto es que la génesis de la acción no está en la intencionalidad, sino en el fenómeno que, siendo no intencional, sino interactivo, resulta de la interactividad, instalándose como intencionalidad. Siendo esta, como nuestra hipótesis, el fenómeno que llamamos máquina.
Como se busca evitar argumentos filosóficos para favorecer la identificación del problema en los procesos creativos de los artistas, en este contexto se analiza la cultura como transformación y significado, que, al presentarse a través de las obras de arte de diferentes artistas, concomitante con elecciones personales y inherente a la investigación de taller del autor, pueden corroborar la hipótesis presentada.
Se cree que, a partir de los conceptos de interactivo, interactividad y máquina, es posible ampliar, en la contemporaneidad, el concepto de intencionalidad y, a partir del mismo que se acerca a su origen, buscar prescindir de la conciencia como formación creadora para acercar la intuición pura a los procesos de creación a través de una estética de la interactividad. "Máquinas de debuxar: o interactivo e a interactividade" é unha tese de doutoramento na área científica do debuxo que se basea no concepto de intencionalidade de Franz Brentano (1838-1917) e que busca responder á pregunta: como funciona a formación do material dunha intención e a súa orixe cando facemos arte?
Atentos á obxectividade da resposta, reflexionamos sobre o acto de debuxar que, como realización formal, se define, a partir da acción e das relacións con obxectos predefinidos, como unha obra de arte. Tema tratado no primeiro e segundo capítulo.
A partir diso, unha vez evidenciada a transitividade do acto creativo, búscase comprender, metodoloxicamente, como o ollo participa como interface na corporeidade da arte. E a través das interaccións, xerando resultados que se definen como obras de arte, percibir como o interactivo e a interactividade preceden á formación dunha intencionalidade. Problema abordado nos capítulos terceiro e cuarto.
Identificando así a evolución creativa como duración (Bergson, 1907), avanzamos na noción de deseño social e buscamos conclusións que, na forma do interactivo e a súa interactividade inherente, permitan revisar a noción de intencionalidade de Franz. Brentano (1838-1917) como se propoñía orixinalmente. Tema tratado no quinto e último capítulo.
Para estruturar o desenvolvemento dos argumentos e cruzar os capítulos da tese tal e como se describiu anteriormente, tomouse como punto de partida o libro Relational Aesthetics (1998) de Nicolas Bourriaud (1965), así como dos artistas nela mencionados, a fenomenoloxía da arte proposta por Maurice Merleau-Ponty (1908-1961) e o ensaio Art as Experience de John Dewey (1859-1952), publicado en 1939, intercalado con outros autores e investigacións contemporáneas.
Deste xeito, crese que o panorama histórico autoral se obtén para corroborar a hipótese inicial do traballo de doutoramento, a saber:
Toda experiencia creativa humana considérase intencionalidade, incluídas as accións de debuxo. Porén, xa que non se producen no sentido da intención, senón na dirección adecuada para a representación. Deste xeito, defínese como conciencia unha acción de debuxo, que sempre vai dirixida cara ao obxecto.
O que propoñemos a partir diso é que a xénese da acción non está na intencionalidade, senón no fenómeno que, sendo non intencional, senón interactivo, resulta da interactividade, instalándose como intencionalidade. Sendo este, como a nosa hipótese, o fenómeno que chamamos máquina.
Como se busca evitar argumentos filosóficos para favorecer a identificación do problema nos procesos creativos dos artistas, neste contexto analízase a cultura como transformación e significado que, cando se presenta a través das obras de arte de diferentes artistas, concomitante con escollas persoais e inherente á investigación do taller do autor, pode corroborar a hipótese exposta.
Crese que, a partir dos conceptos de interactividade, interactividade e máquina, é posible ampliar, na época contemporánea, o concepto de intencionalidade e, partindo do mesmo concepto que se achega á súa orixe, procurar prescindir da conciencia como creador. formación para achegar a intuición pura aos procesos de creación mediante unha estética da interactividade. “Máquinas de desenhar: o interativo e a interatividade” é uma tese doutoral na área científica do desenho que parte do conceito de intencionalidade de Franz Brentano (1838-1917) e procura responder à pergunta: como ocorre a formação material de uma intenção e a sua origem quando fazemos arte?
Atentos à objetividade da resposta, reflete-se sobre o ato de desenhar que, enquanto realização formal, define-se, a partir da ação e das relações com objetos pré-definidos, como uma obra de arte. Problema que é abordado no primeiro e no segundo capítulo.
A partir disso, evidenciada a transitividade do ato criativo, procura-se compreender, metodologicamente, como o olho participa enquanto interface na corporificação da arte. E através das interações, ao gerar resultados que se definem como obras de arte, perceber como o interativo e a interatividade precedem a formação de uma intencionalidade. Problema que é abordado no terceiro e no quarto capítulo.
Identificada, desta forma, a evolução criadora como duração (Bergson, 1907), avança-se sobre a noção de design social e procura-se conclusões que, na forma do interativo e da sua interatividade inerente, permite revisar a noção de intencionalidade de Franz Brentano (1838-1917) como por ele originalmente foi proposta. Assunto que é tratado no quinto e último capítulo.
Para estruturar o desenvolvimento dos argumentos e atravessar os capítulos da tese como acima descritos, é utilizado o livro Estética Relacional (1998) de Nicolas Bourriaud (1965), bem como os artistas nele citados, a fenomenologia da arte proposta por Maurice Merleau-Ponty (1908-1961) e A arte como experiência de John Dewey (1859-1952), publicado em 1939, entremeados por outros autores e investigações contemporâneas.
Acredita-se desta forma, que se obtém o panorama histórico autoral necessário para corroborar a hipótese inicial doutoral de trabalho, nomeadamente:
Toda a experiência criativa humana é tida como intencionalidade, inclusive as ações de desenhar. Contudo, como não ocorrem no sentido da intenção, mas na direção adequada para a representação, dessa forma, uma ação de desenhar que está sempre dirigida para o objeto, define-se como consciência.
O que propomos a partir disso é que a génese da ação não está na intencionalidade, mas antes no fenómeno que não sendo intencional, mas interativo, resulta de uma interatividade, instalando-se como intencionalidade. Sendo essa, como nossa hipótese, o fenómeno ao qual chamamos de máquina.
Como se procura evitar argumentos filosóficas para privilegiar a identificação do problema nos processos criativos dos artistas, neste contexto analisa-se a cultura como transformação e significação, que, ao apresentar-se através das obras de arte de diversos artistas, concomitante às escolhas pessoais e inerentes à investigação de atelier do autor, podem corroborar a hipótese apresentada.
Crê-se, que se demonstra como a partir dos conceitos de interativo, interatividade e máquina, é possível alargar, na contemporaneidade, o conceito de intencionalidade e, a partir do mesmo que se aproxima da sua origem, buscar prescindir da consciência como formação criativa para aproximar a intuição pura dos processos de criação através de uma estética da interatividade.